ေဖေဖ့ ကတိစကား တစ္ခြန္း

၁၉၈၉-ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယား၌ ရစ္တာစေကး (၈.၂) ရွိသည့္ အင္အား ျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္ႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ တိုက္တာ အိမ္ရာေတြ ေျမႀကီးမွာ ျပားျပားဝပ္သြားၿပီး (၄)မိနစ္ပင္ မျပည့္သည့္ အခ်ိန္ အေတာ အတြင္း လူေပါင္း (၃၀,၀၀၀)ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။

အပ်က္ အစီးေတြ ဖရိုဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ား ၾကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကို အိမ္မွာ ေဘးမသီ ရန္မခ ထားခဲ့ကာ သူ႔သား ရွိေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္း ဆီသို႔ ေျပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီ ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေျမမွာ ျပားခ်ပ္ေနၿပီ။

ရုတ္တရက္ သူ႔ရင္ထဲ ဆို႔နင့္ကာ ကေယာက္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကို သူေပး ထားသည့္ ကတိစကားကို ျပန္၍ သတိရသည္။

“ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သားဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်” ဆိုေသာစကား။ သူ႔မ်က္လံုး အစံု ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္လာသည္။

သူ႔ေရွ႕တြင္ တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္း ရွိခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ အုတ္ပံု အစုအေ၀း တစ္ခု ရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ ႏိုင္စရာ မရွိေအာင္ ပိျပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီး တစ္ခု။ သုိ႔ေသာ္ သားထံ ေပးခဲ့သည့္ ကတိစကားကို သူ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ၾကားေနသည္။ 

စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာ သူေန႔စဥ္ နံနက္တုိင္း လုိက္ပုိ႔ေနက် ျဖစ္သည့္ သူ႔သားငယ္၏ စာသင္ခန္း ရွိရာေနရာကို မွန္းဆ ရွာေဖြသည္။ သားတုိ႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္ အပိုင္း ေနာက္ဘက္ ျခမ္းမွာ။ 

သည္ေနရာသုိ႔ သူေျပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ိဳး အုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြ ဖယ္ရွားျခင္း ျပဳေလသည္။ သူဖယ္ရွားေနဆဲ တျခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာၾကသည္။ “ငါ့သားေလး ေသပါၿပီ”။ “အံမယ္ေလး .. ငါ့သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး” စသျဖင့္ ေသာကမီး၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေၾကြးၾက ျမည္တမ္းၾကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိသည့္ တခ်ိဳ႕မိဘမ်ား ကေတာ့ (ေသြးရူး ေသြးတမ္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ ရွိေသာ) သူ႔အား ဂရုဏာ သက္ကာ ေက်ာက္ပ်က္ အုတ္က်ိဳးပံုမွ ေဖ်ာင္းဖ် ေခၚယူၾကသည္။ 

“မရေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ” 

“ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ” 

“အဲ့ဒီလိုလုပ္ေနလုိ႔ အက်ိဳး မထူးေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္သာျပန္ပါဗ်ာ” 

“စိတ္ထိန္းမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့ အတုိင္းပဲ၊ ဘာလုပ္လုိ႔ ရဦးမွာလဲ” စသျဖင့္ ေျပာၾကသည္။ 

တခ်ိဳ႕ကဆုိလွ်င္ “ေဟ့လူ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့ အတြက္ ပိုေတာင္ ဆုိးေနဦးမယ္” ဟု အျပစ္တင္ ၾကသည္။ 

သည္လို လာေျပာသည့္ မိဘတုိင္းကို သူကစကား တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။ “ဒီမွာ ခင္ဗ်ား အခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနတာကို ဝင္ကူမလား၊ မကူဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာဗ်ာ” ဟူ၍။ သည့္ေနာက္ အဲ့သည့္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ သူ႔သားကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္ အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္း တစ္ဖဲ့ခ်င္း ေကာက္ယူ ဖယ္ရွားသည္။ 

သည္အခ်ိန္ မီးသတ္ အရာရွိ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကို ဆြဲထုတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ “မီးေတြ ေလာင္ေနပီ၊ ဘယ္ေနရာက မဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ ႏုိင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ပါ့မယ္၊ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ပါ” ဟုဆိုသည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႔စကားကို အေရးမထား။ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကူညီမလား၊ မကူညီ ဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာပါ” ဟုပဲ ျပန္ေျပာသည္။ 

ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။ 

“ခင္ဗ်ား ေသြးရူးေသြးတန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ တျခားလူေတြမွာ အႏၲရာယ္ျဖစ္မယ္ အိမ္ျပန္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ပါ့မယ္” 

ရဲကိုလည္း “ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့ကို ကူညီမ်ားလား” ပဲ သူျပန္ေမးသည္။ 

မည္သူကမွ မကူညီ။ 

သုိ႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႔ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္း ဇြဲနပဲႀကီးစြာ သူတူးေဖာ္သည္။ သူ႔မွာ အေရးႀကီး ေနတာ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ “ငါ့သားေလး ေသၿပီလား၊ အသက္ရွင္ေန ေသးလား” ဒါေသခ်ာဖုိ႔ လိုသည္။ မ်က္ျမင္ဒိဌ သူေတြ႕ ရဖုိ႔ လုိသည္။ 

သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ိဳး အုတ္ပ်က္ပံုကိုဖယ္ရွားသည္။ ၈နာရီၾကာၿပီ၊ .. ၁၂နာရီ၊ .. ၂၄နာရီ၊ .. ၃၆နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈ နာရီေျမာက္တြင္ အဂၤေတတုံးႀကီး တစ္တံုး သူဆြဲထုတ္ လုိက္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ သား၏ အသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ 

ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ ေအာ္ေခၚ လိုက္သည္။ “အားမန္း .....” 

ျပန္ေအာ္သံၾကားရသည္။ “ေဖေဖ ... ေဖေဖလား၊ သားပါေဖေဖရ၊ သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း သားေျပာ ထားတယ္၊ ဘာမွမေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ ငါ့အေဖ မေသေသးရင္ ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ လာကယ္မွာ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတုိ႔လည္း လြတ္မယ္လုိ႔၊ ေဖေဖ သားကို ကတိ ေပးထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ဘယ္ကိစၥမ်ိဳး ႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖ ေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ် ဆိုတာေလ၊ အခုအေဖ ေျပာထားတဲ့ အတုိင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ့”

“အဲ့ဒီ ေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လို အေျခအေနရွိလဲ သား” အေဖက ေမးသည္။ 

“သားတုိ႔ ၃၃ ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ အေဖ၊ သားတုိ႔ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္၊ ဆာလည္း ဆာတယ္၊ ေရလည္း ငတ္တယ္၊ အေဖ ေရာက္လာတာ အရမ္းဝမ္းသာတာပဲ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတုိ႔ ေနရာေလး ကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေျမွာင့္ေလး တစ္ေျမွာင့္မပိဘဲ က်န္ေနတယ္၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သားတုိ႔ မေသတာ” 

“ကဲ .... ထြက္ခဲ့ေတာ့ သားေရ” 

“ေနဦး ေဖေဖရ၊ တျခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ၊ သားမွာက ေဖေဖရွိေနတာပဲ၊ ဘယ္လို ကိစၥမ်ိဳး ႀကံဳႀကံဳ သားက မစိုးရိမ္ဘူး၊ အေဖ လာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္” ဟု သားက ေျပာလိုက္ပါေတာ့သည္။

Are You Going To Help Me? By Mark V. Hansen ကို ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။